هفته ی آخر آذر ماه با شرکت در دومین کنفرانس اقتصاد ایران و استفاده از سخنرانی دکتر نیلی آغاز شد. وی دوباره از ابرچالش‌های اقتصاد ایران و ضرورت ایجاد اجماع برای رفع مشکلات سخن راند. دوستان می‌توانند فیلم مصاحبه‌ی ایشان با صدا و سیما را هم ملاحظه فرمایند. روز یکشنبه بعد از کلاس شهید بهشتی فرصت آن پیش آمد که در گردهمایی دوستان حسابدار انجمن حسابداران خبره ایران در هتل استقلال شرکت کنم. روز دوشنبه به دعوت انجمن فارغ التحصیلان اقتصاد دانشگاه تهران به دانشکده اقتصاد آن دانشگاه رفتم و در مورد موانع توسعه با تمرکز بر موضوع فساد صحبت کردم. سه‌شنبه ها هم که کلاس شریف محور کار است. چهارشنبه هم که با زلزله به پایان آمد و پنجشنبه با چند جلسه. روزها پرواز می‌کنند. عمر می‌گذرد. هر کس زندگی را به گونه ای می‌یابد.
مارک تواین می‌گوید ” رفقای خوب، کتاب‌های خوب، و ضمیری ناهشیار: این است زندگی ایده‌آل.”
وودی آلن با بیان طنزآلودش می‌گوید: ” از مرگ هراسم نیست؛ فقط وقتی می‌آید، نمی‌خواهم آنجا باشم.”
امرسون هم بسیاری شنیده‌ایم که گفته، ” طول عمر نیست که مهم است، بلکه عمق آن است.”
اما من سخت علاقه‌مندم که گوش دل به تعابیر شاعران ایران زمین بسپارم؛
به شفیعی کدکنی عزیز:
در گذرگاه زمان
خیمه‌شب‌بازی دهر
با همه تلخی و شیرینی خود می‌گذرد
عشقها می‌میرند
رنگها رنگ دگر می‌گیرند
و فقط خاطره‌هاست
که چه شیرین و چه تلخ
دست‌ناخورده به جا می‌مانند
و به سهراب سپهری بی‌همتا:
زندگی رسم خوشایندی است…
زندگی چیزی نیست که لب طاقچه‌ی عادت از یاد من و تو برود…
زندگی جذبه ی دستی است که می‌چیند
زندگی نوبر انجیر سیاه در دهان گس تابستان است…
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد
زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می‌پیچد…
زندگی ضرب زمین در ضربان دل ما…
زندگی تر شدن پی‌درپی
زندگی آبتنی‌کردن در حوضچه‌ی اکنون است
رخت‌ها را بکنیم
آب در یک قدمی است
