نرخ تورم مصرف کننده‌ی ترکیه در اواخر سال دو هزار و هیجده به بیست و پنج درصد رسید. سال‌ها بود ترکیه چنین نرخ‌های بالایی را تجربه نکرده بود. در واقع بعد از سال دو هزار و یک که در آن نرخ تورم به هفتاد درصد رسید، پانزده سال بود که نرخ تورم آن کشور تک‌رقمی شده بود. کاهش ارزش لیر در مقابل دلار، دلیل عمده‌ی افزایش نرخ تورم بود. از شروع سال دو هزار و شانزده تا اکتبر سال هیجده، بخشی به دلیل روابط با امریکا، لیر ترکیه پنجاه درصد ارزش خود را از دست داد. بعد از آرژانتین و ایران، ترکیه سومین اقتصاد نوظهور بود که ارزش پول ملی آن به شدت کاهش می‌یافت. در سال دو هزار و هیجده، دلار در ترکیه همچون ایران به متغیر پیش‌برنده بدل شد و سایر پارامترها از جمله قیمت‌ها را به شدت تحت تاثیر قرار داد. البته رشد بیست و هشت درصدی قیمت نفت نیز در افزایش نرخ تورم تاثیر فراوان داشت، چرا که قیمت انرژی به لیر برای تولیدکننده ظرف یک سال (سپتامبر هفده تا سپتامبر دو هزار و هیجده) هشتاد درصد افزایش یافته بود. اصرار اردوغان به دخالت بیشتر دولت در سیاست‌های پولی بانک مرکزی کمکی به حل وضعیت نکرد. بانک مرکزی نرخ وام‌دهی خود به بانک‌ها را به رغم نارضایتی اردوغان از نزدیک هیجده درصد به بیست و چهار درصد افزایش داد و وزیر اقتصاد برات البایراک، داماد اردوغان، هم با این تصمیم همراهی کرد. خوشبختانه نرخ تورم به هیجده درصد کاهش یافت. به هرحال اقتصاد ترکیه نیز وارد رکود تورمی شده است و نرخ رشد ترکیه در سال دو هزار و نوزده به منهای دو درصد می‌رسد.
